Nic się nie zmieniło. Nadal uparcie uczęszczam na zajęcia pole dance. Jak to w sporcie bywa, moja relacja z rurą czyli pionowym drążkiem pełna jest wzlotów i upadków. W drodze na trening towarzyszą mi różne uczucia.
Niektórzy ludzie posiadają niezwykle silną wolę. Biorą wieczorny prysznic, postanawiają, że od dziś nie jedzą cukierków i WTEM nie jedzą cukierków do końca swych dni. Nie skuszą ich Wherter’s Original, nie skuszą ich Kukułki.
Pamiętacie? Jakieś 3 miesiące temu pierwszy raz stanęłam obok rurki (KLIK). Na pierwszych zajęciach każde oderwanie obydwu nóg od ziemi wydawało mi się wielkim wyczynem. Nie ufałam specjalnie swoim ramionom i ich zdolności utrzymania mnie w powietrzu.
Wczoraj byłam na treningu pole dance. Na takim treningu zdarza się boleśnie potłuc zderzając różne części ciała z rurką. Cierpiąc boleści i szykując się do snu wymyśliłam, że zrobię sobie na śniadanie gofry z owocowym sosem.
Pewnego zimowego dnia, w roku który miał nie nastąpić, autorka tego bloga uświadomiła sobie niezwykłą rzecz. Na tyle niezwykłą, że zapisała ją w swoim pamiętniku, który prowadziła od 10 roku życia, coby jej dzieci i wnuki nigdy się nie nudziły chcąc ją powspominać.
Czasami naprawdę nie ma czasu albo chęci, żeby kombinować z jedzeniem. Czasami trzeba przygotować danie z tego, co jest w lodówce.
To już jutro. Popłyną hity z satelity, najpewniej z lat 90, bo to moje ulubione. Będzie szampan i krewetki. Ubiorę się ładnie, sfotografuję pamiątkowo. Sylwestra z jedynką ani z dwójką nie zobaczę, na to jeszcze przyjdzie czas.
Święta, pyszny potrawy i pyszne słodycze. No właśnie – co zrobić, żeby większość pierników została na choince, a nie wylądowała w naszych brzuchach? Od kiedy poczułam świąteczną i zimową atmosferę, gdy brakuje mi słodyczy sięgam po pyszny piernikowy koktajl.
Wszystko boli. Na dworze ciemno, zimno. Ok, powzięłam decyzję – idę. W szatni chłodno. Wchodzę na salę. Na początku mięśnie sztywne. Ale potem jest coraz lepiej. Na jodze wpadam w rytm, oddech, wdech, wydech.
