Nie lubię, ale biegam

Dobrze pamiętam swój pierwszy dłuższy bieg. Miałam 11 lat i 1 km do przebiegnięcia. Byłam królową 150 i 300 metrów, zgarniałam za te dystanse pękate szóstki do dziennika. Kiedy więc stałam na starcie przed swoim pierwszym kilometrem myślałam phi, proste.
Kilka minut później wymiotowałam pod drzewem. Przez kolejne lata nie byłam w stanie zrozumieć ludzi, którzy dobrowolnie uprawiają jogging. Tak się złożyło, że nigdy nie robiłam w życiu nic, co by wymagało wytrzymałości. Byłam dobra z wfu, bo najszybciej dobiegałam do kosza i umiałam zrobić x brzuszków w czasie y, ale na co dzień raczej siedziałam z nosem w książkach i podejmowałam literackie próby w grubych zeszytach. Na studiach odkryłam, że moją największą miłością jest taniec. Studiowałam, pracowałam i tańczyłam. To był jeden z lepszych okresów w moim życiu. Niestety trwał krótko, bo mój staw skokowy odmówił współpracy. Kilka razy próbowałam wracać do tańca, brałam udział w różnych warsztatach, trochę chodziłam na akrobatykę, ale wredna kontuzja zawsze się odzywała. Pewnego dnia usłyszałam, że nie da się tego naprawić. No i cóż, przepłakałam wiele nocy.

Ortopedzi finalnie zdiagnozowali  coś, czego kompletnie nie rozumiałam (wypada pani ścięgno, zmniejszymy pani troczek)  i zrobili operację, po której wsadzili nogę w gips na prawie 2 miesiące. Najpierw odwiedzili mnie chyba wszyscy znajomi –  przynosili czipsy, ananasy, tajską zupę i nowe odcinki Gossip Girl (kocham Was!). Potem poruszałam się za pomocą kul wyprodukowanych przez Juliannę Okrutną (do dziś pamiętam tego szczególnego producenta), skakałam na jednej nodze na imprezach do 8 rano, wdrapywałam się na dachy kamienic, a ze schodów schodziłam czasem na tyłku. Miałam blond grzywkę, czerwoną szminkę i byłam ciekawa co dalej. Nikt nie uprzedził mnie, że po takim okresie unieruchomienia, będę musiała od nowa uczyć się chodzić, a powrót do sprawności sprzed zabiegu zajmie rok. Ale miałam mieć zdrową kostkę, ha!  Trafiłam na świetnych fizjoterapeutów i poznałam mojego męża. Było super, pisałam pracę o teatrze tańca, miałam staż w fundacji zajmującej się tańcem, powoli myślałam o powrocie na parkiet. Ale pewnego dnia stanęłam za wysoko na palcach, i pyk, poczułam dobrze znany przeszywający ból. Akurat widziałam się z moim fizjo chłopakiem, który zbadał  kostkę i stwierdził, że wszystkie ścięgna są na swoim miejscu.  Zatem diagnoza okazała się błędna, a operacja po prostu niepotrzebna. Super, pan wygrał bon, a pani fiat.

Drugi rozdział tej historii znacie. Odkryłam jogę i pole dance. Pokochałam jogę i pole dance. Okazało się, że na jodze i pole dance moja kostka daje radę. Oczywiście to duża zasługa mojego fizjo chłopaka ( teraz już fizjo męża:)) , który zajął się leczeniem przyczyn złego stanu mojej lewej stopy.

Dobra, wszystko fajnie, ale miałaś o bieganiu, co ma do tego wszystkiego bieganie? Jak się domyślacie lub wiecie z autopsji pole dance jest cholernie trudnym sportem. Na początku jest miło i przyjemnie. Potem żeby zrobić postęp, trzeba się natyrać. Jak tylko człowiek odpuści trening ogólnorozwojowy, mięsień traci moc, a rura staje się mniej przyjazna. Robi się odpychająca niczym królowa śniegu. Dopiero gdy zrobisz swoją porcję pompek i przysiadów, patrzy łaskawym okiem. W pewnym momencie człowiekowi takiemu jak ja zaczyna brakować wytrzymałości. Bo kombinacje coraz dłuższe, tricki trudne i jakoś ich dużo. Zatem ogólnorozwojówka – siła i kardio. KARDIO. Moja prawdziwa zmora.

W wakacje zaczęłam biegać. Założyłam wygodne i stabilne buty do fitnessu, pierwsze z brzegu spodenki z kieszonką na telefon i myk, zrobiłam swoje pierwsze w życiu 2 kilometry. Zajęło mi to mnóstwo czasu, co się naklęłam po drodze to moje, do domu dotarłam oblana wyraźnym, buraczanym rumieńcem. Ale trucht zakończył się bez zwrócenia bananowych placków w pobliskie krzaki, więc sukces! W kolejnym tygodniu było nieco lepiej. Potem jeszcze lepiej. Po biegu zamiast chęci mordu czułam przypływ energii i coś na kształt satysfakcji. Cierpliwie robię swoje. Cel numer jeden to nie odległości, ani czasy, a zdolność do dłuższego wysiłku bez szalejącego tętna. Bieganie jest o tyle fajne, że łatwo je wcisnąć w grafik i kontrolować poziom zmęczenia. Zawsze można zwolnić albo przejść do marszu. Dosyć szybko widać postępy. Mam poczucie, że każdy sprawny człowiek powinien umieć przebiec kilka kilometrów. Nie mówiąc o osobach zajmujących się sportem.

Długo miałam dosyć romantyczną wizję biegania. Naczytałam się wspaniałych Scotta Jurka, Pepsi Eliot i Murakamiego. Bieganie miało być ciężką pracą, ale pojawiały się też takie motywy jak medytacja w ruchu, czas na przemyślenia, euforia, poczucie spełnienia i wolności. Cóż. Ja na razie zaobserwowałam przypływ niecenzuralnych wyrażeń, chęć natychmiastowego powrotu do domu, kolkę i ból stopy. Póki co nie cierpię i nie znoszę biegania. Zdaję sobie sprawę jednak z korzyści jakie może mi przynieść, więc truchtam. Zakładam moją szałową różową opaskę (bez niej baaaardzo bolały mnie uszy i głowa po treningu), w której wyglądam jak królowa fitnessu z lat 90 i biegnę swoim tempem. Po drodze spotykam innych biegaczy, którzy chyba mnie pozdrawiają, ale tego nie jestem w stanie  z całą pewnością stwierdzić, bo prawie nic nie widzę bez okularów. Psy szczekają. Jest gorąco albo zimno. Wnerw rośnie, ale zmierzam, zmierzam w swoją stronę. Wracam do domu, odpalam zielonego szeja i jednak się cieszę, że znów biegałam. Chyba nawet zaczyna mi sie to podobać. To będzie zatem jesień biegowa. Jak spadnie śnieg przerzucę się pewnie na skakankę i inne takie. Ale póki co różowa opaska i w drogę!

Foto: Maciej Komorowski