Uncategorized

Dwa lata temu byłam przekonana, że chcę zostać nauczycielką przedszkola albo animatorem kultury. Oczywiście przychodziły mi do głowy pomysły związane z jogą, tańcem i podróżami, ale ich realizacja wydawała się niemożliwa. Potem sprawy potoczyły się szybko.

Pewnego razu, przed wyjazdem do Indii, wyprowadzałam swojego psa na spacer. Pomyślałam wtedy, że robimy w życiu tak mało prawdziwych rzeczy. Tak rzadko korzystamy ze wszystkich zmysłów, tak rzadko się ruszamy.

Budzę się o 6.30. Pieje kogut, ćwierka ptaszyna, trzeba wstawać. O 7 rozpoczynamy medytację i praktykę. Owijam się w ciepły szal i trochę nieprzytomna schodzę na dół. Po 2 godzinach czuję się wspaniale, oddech i asany przynoszą spokój.

Musicie wiedzieć, że nie jestem urodzoną podróżniczką. Nie posiadam zamiłowania do przemieszczania się w trudnych warunkach. Jednak w Indiach, gdzie postanowiłam uczyć się jogi, bardzo przydaje się dusza włóczykija.

Wszystko zaczęło się od tego zeszytu.

To już jutro. Popłyną hity z satelity, najpewniej z lat 90, bo to moje ulubione. Będzie szampan i krewetki. Ubiorę się ładnie, sfotografuję pamiątkowo. Sylwestra z jedynką ani z dwójką nie zobaczę, na to jeszcze przyjdzie czas. 

Święta, pyszny potrawy i pyszne słodycze. No właśnie – co zrobić, żeby większość pierników została na choince, a nie wylądowała w naszych brzuchach? Od kiedy poczułam świąteczną i zimową atmosferę, gdy brakuje mi słodyczy sięgam po pyszny piernikowy koktajl.

Wszystko boli. Na dworze ciemno, zimno. Ok, powzięłam decyzję – idę. W szatni chłodno. Wchodzę na salę. Na początku mięśnie sztywne. Ale potem jest coraz lepiej. Na jodze wpadam w rytm, oddech, wdech, wydech.

 Uwielbiam sałatki. Są dobre o każdej porze dnia. Można w nich zaszaleć ze smakami. Czasem ogarnia mnie kulinarne natchnienie i w mgnieniu oka wymyślam coś nieziemsko pysznego. Tak właśnie stało się wczoraj.